حضور قلب در نماز

از ديدگاه شرع مبين اسلام سزاوار است که نماز گزار در تمام اقوال و افعال نماز حضور قلب داشته باشد، چرا که فقط به ميزان آن چه که توجه کرده است ثمره و نتيجه دريافت خواهد کرد. بنابراين بايد تمام توجه او به نماز و اذکار آن باشد و با توجه کامل به حضرت معبود جل جلاله و عظمت و جلال و هيبت او در نماز ايستد و دل و جان خود را از غير او فارغ کند و خود را در برابر پروردگار متعال قرار دهد و او را مخاطب گيرد و با او به راز و نياز بپردازد اگر شخص به اين مقام رسيد و دريافت کرد که در برابر مقام بزرگی چون يگانه خالق هستی قرار دارد قلبش را هيبت الهی فرا می گيرد و خود را در ادای فرايض و وظايف مقصر می‌بيند، و از خداوند می هراسد و آن گاه وسعت رحمت الهی را می نگرد و اميد به رحمت الهی دست مي يابد و برايش حالتی ميان خوف و رجا، بيم و اميد فراهم می آيد که اين صفت نمازگزاران کامل است و دارای درجات و مراتب بی شماری به حسب درجات عبادت کنندگان است. نمازگزار واقعی در حال نماز خضوع و خشوع، سکينه و وقار دارد و هم‌چون عبدی ذليل در برابر معبود خود می‌ايستد و در گفتن اياک نعبد و اياک نستعين صادق است و تنها خداوند را عبادت می‌کند و فقط از او ياری می جويد و نه بنده ی هوای نفس است و نه دست نياز به پيش اين و آن دراز می کند. و تلاش می کند هر آن چه را که مانع حضور قلب و سکينه ی او می‌شود از خود دور کند و عوامل باز دارنده ی نمازگزار از حضور قلب بسيار است که برخی از آن‌ها را می‌توان رذايل اخلاقی چون، غرور، عجب يا خود برتربينی، حسد، غيبت، حبس زکوه و ساير حقوق واجب و... دانست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: